"خشم و عصبانیت"

اگر حق با شماست ، نیازی به خشم و عصبانیت ندارید!
اگر حق با شما نیست ، حق خشم و عصبانیت ندارید
   منشاء خشم و عصبانیت ، افکار منفی و احساسات سرکوب شده است و مشاهده خشم و عصبانیت توسط فرزندان موجب انتقال افکار منفی به ایشان و یادگیری و الگوبرداری خشم و عصبانیت میشود.
  خشم و عصبانیت ما را منزوی و گوشه گیر می کند و این برای سلامتی ما ضرر دارد و آدم های معاشرتی عمر طولانی تری دارند.در     ضمن انزوا و تنهایی منشاء اکثر انحراف های خلقی و رفتاری است.
  انسان اجتماعی آفریده شده و جدایی ار جامعه در هر سنی به سلامت جسمی ، روحی و روانی انسان لطمه میزند.پس نوجوان منزوی را به حال خود رها نکنید!
  حوادث زندگی تجربه های زندگی هستند،باید از هر تجربه درس آن را گرفت و درد آن را که بهای آن است پرداخت و عبور کرد.
فرزندان ما از درک و آگاهی کافی برخوردارند ولی تجربه استفاده از آن ها را در برخورد با مشکلات زندگی ندارند و این تجربه را در مشاهده رفتار ما می آموزند.اگر ما نقش درست را در بازی های زندگی ایفا کنیم آنان نیز همان را می آموزند،و تاثیر کمتری از گفتار ما میگیرند.
  البته خشم و عصبانیت تا حدودی امری ذاتی و طبیعی است ، و فقط باید آن را کنترل و مدیریت کرد و اجازه نداد تا این واکنش غریضی ما را مدیریت کند.
  مدیریت خشم پنهان کردن و یا کتمان آن نیست! ما باید شیوه صحیح اعتراض و انتقاد به فرزندانمان بیاموزیم،تا احساس بی عدالتی و ظلم پنهان در آنها تبدیل به خشم و کینه های انباشته نشود و آن ها را منزوی و بیمار نکند.
  ضمنا برای تخلیه هیجانات و انرژی های پدید آمده بهتر است با حضور در محیط های ورزشی و رقابت های سالم فرصت تخلیه آن را فراهم ساخت.
وقتی نوجوان عصبی و پرخاشگر است با او هم کلام نشوید چون با کل کل های لجوجانه هم شما را مایوس و ناامید می کند و هم گفتگوهای ناشایست را ناخواسته تجربه میکند ، که تجربه خوبی برای هیچ یک از طرفین نخواهد بود.
  بلکه در فرصتی مناسب که پندهای شما اثرگذار باشد با او هم کلام شوید. در عمل به او فرصت صحبت بدهید،کلامش را قطع نکنید،به آراء دیگران به ویژه همسالانش بی حرمتی نکنید تا این همه را از شما بیاموزد.سپس با لحنی صمیمانه ، عاطفی ولی محکم دغدغه ها ، نگرانی ها و نظرات خود را شفاف و بدون کنایه و با پرهیز از توهین و تمسخر با او در میان بگذارید.
  هیچ گاه احساس او را انکار و یا تحقیر نکنید ، هر احساسی وقتی هست واقیعت دارد حتی اگر ناخوشایند باشد. انکار فرزند شما انکار همه خویشتن اوست!  شما میتوانید به رفتار او انتقاد داشته باشید که امکان تغییر و اصلاح آن را دارد.پس با ایجاد فرصت شنیده شدن ، همدلی و همراهی زمینه اصلاح و تغییر احساس ناخوشایند وی را فراهم کنید.
  یادمان باشد که با انکار و تهدید چیزی درست نمیشود ، بلکه حس ناخوشایند کتمان شده به لایه های ناخودآگاه درون رانده شده و با قدرت کینه و نفرت و به دور از چشم و خارج از حیطه نظارتی ما به تخریب مضاعف خواهد پرداخت!
  در بدترین شرایط یک لبخند مهرآمیز همراه با نوازش موی سر دختران یا فشردن بازو یا شانه پسران اعجاز پذیرش و درک را در پی خواد داشت! فقط یک بار امتحان کنید.

#مهدی اسماعیلی#